odesiya

(alang sa among iring nga si joaquin)

dong,

talawan, talawan

kaayo ang kalibotan!

modagan, modagan siya...

paspas kaayo

apan mobalik ra

sa iyang agi.

sundan siya sa buwan,

tuyok-tuyokan

apan pasagdaan ra niya.

di niya kasab-an!

molibot lamang siya

sa adlaw—way planong

motipas sa iyang

naandang ruta.

apan, sama sa naandan,

usa ka tuig gayod

ang iyang igahin

sa usa ka libot

pagtuyok sa adlaw.

pasagdaan lang sad niya

nga tuyok-tuyokan

siya sa buwan—tres sentos

saysentay singko ka tuyok

sa usa niya ka panaw

libot sa adlaw.

dako kong pagtuo

nga nalipong na siya, dong,

nagbarag-barag nag subay

sa iyang naandang panaw.

apan, unsay kalainan

nimo sa kalibotan,

dong?

imong higala,

nicko

p.s.

gibunalan ko na

si taz, huwaton ka

namo unyang alas siyete

andamon namo

imong pagkaon—

dagan, dagan na

kay nakit-an

ka nang taz,

gukdon na sad ka niya:

naanad na man god na siya

nga alas diyes ka mokaon.

ug di pod na siya

mopatuog bunal,

mobalik ra gihapon

sa pagpanggukod nimo.

--PIERO ALDAYA

Carcar, Sugbo